Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Εγώ η Ουλρίκε Μάινχοφ καταγγέλω

Πρόκεται για θεατρικό μονόλογο του Dario Fo και της Franka Rame. Μελοποιήθηκε από Ωχρά Σπειροχαίτη.



Όνομα : Οΰλρικε.
Επώνυμο :Μάϊνχοφ.
Γένους : θηλυκού.
Ηλικία : 41 Χρόνων.
Ναι, έχω παντρευτεί. Απόχτησα δυο παιδιά με καισαρική τομή.
Ναι, βέβαια, χωρισμένη από τον σύζυγο.
Επάγγελμα: δημοσιογράφος.
Εθνικότητα: Γερμανίδα.
 
Βρίσκομαι εδώ και τέσσερα χρόνια φυλακισμένη στο σύγχρονο κάτεργο ενός σύγχρονου κράτους.
Το έγκλημα; Το ότι "τόλμησα" να έρθω σε σύγ­κρουση με την άρχουσα τάξη και τους νόμους πού την προστατεύουν και την βοηθούν να εκμεταλλεύεται και να κοντρολλάρει τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ: Ακόμα κι’ αυτό το μυαλό μας, τις σκέψεις μας, τα λόγια μας, τα συναισθήματα τη δουλειά μας, τον τρόπο πού μας αρέσει ν’ αγαπάμε ή να κάνουμε έρωτα. Όλη μας τη ζωή τελικά.
 
Γι’ αυτό αποφασίσατε να με απομονώσετε, αφεντικά του Κράτους του  Δικαίου.
 
Και βέβαια οι νό­μοι σας είναι ίσοι για όλους, εκτός από εκείνους πού δεν είναι σύμφωνοι με τα Ιερά και όσιά" σας.
 
Εσείς είστε πού τοποθετήσατε στο περιθώριο τη γυναίκα. Τι ειρωνεία λοιπόν, με το να είμαι γυναίκα μου παραχωρείτε ΤΩΡΑ αυτό που για αιώνες μου έχετε στερήσει: Ίση ποινή με έναν άντρα.
Σας ευχαριστώ. Με ξεπληρώσατε με το νόμισμα της πιο σκληρής φυλάκισης: Απομόνωση, παγωνιά, μέσα σε μια φυλακή-νεκροταφείο, στην ποινή δηλαδή της πιο εξοντωτικής στέρησης των αισθή­σεων.
Και τι ευγενική έκφραση αλήθεια αν έλεγα ότι με θάψατε ζωντανή σ’ ένα σιωπηλό τάφο.' Μια σιωπή κατάλευκη.
 
Λευκό το κελλί, λευκοί οι τοίχοι, λευκά τα κουφώματα, περασμένα ακόμα με σμάλτο ή πόρτα, το τραπέζι, η καρέκλα και το κρεββάτι, για να μη μιλήσω για το αποχωρητήριο.
Ο φωτισμός με ΝΕΟΝ κι’ αυτός  λευκός και αναμμένος πάντα: μέρα και νύχτα.
Μα, πότε λοιπόν είναι μέρα και πότε νύχτα;
Πώς μπορώ να το ξέρω;

Από τη χαραμάδα του παράθυρου περνάει πάντα το ίδιο λευκό φως ψεύτικο όπως το ίδιο ψεύτικο είναι και το παράθυρο, όπως το ίδιο ψεύτι­κος και δόλιος είναι και ο χρόνος πού με κρατάτε φυλακισμένη και τον απεικονίζετε με ένα ατέλειωτο λευκό......
Σιωπή. Παντού σιωπή. Απ’ έξω ούτε ένας ήχος, ένας θόρυβος, μια φωνή.  

'Απ’ τον διάδρομο δεν ακούγονται βήματα, ούτε πόρτες ν’ ανοίγουν ή να κλείνουν…        
ΤΙΠΟΤΑ.'

Όλα σιωπηλά και κατάλευκα. Μια μεγάλη σιωπή και μέσα στο μυαλό μου, μυαλό λευκό κι’ αυτό σαν το ταβάνι.

Η φωνή μου, λευκή κι’ αυτή αν δοκιμάσω να τη χρησιμοποιήσω.
Λευκό το σάλιο πού ξεραίνεται στις άκρες των χειλιών μου. Λευκή σιωπή στα άδεια μάτια μου στο στομάχι, στην κοιλιά πού φουσκώνει απ’ το κενό.

Παγιδεμένη όπως ένα γιαπωνέζικο ψάρι χωρίς πτερύγια πού προσπαθεί να επιπλεύσει στη σιωπή του ενυδρείου.
Ακατάσχετη επιθυμία για εμετό.
Βλέπω το μυαλό μου, με αργή κινηματογραφική κίνηση να αποχωρίζεται από το κρανίο του, να αλητεύει άσκοπα πάνω-κάτω, να κυλιέται και να γίνεται ένα με κείνο το αιώνιο λευκό του κελλιού μου.

Σαν σκόνη διαλυμένη, όπως το απορρυπαντικό στο πλυντήριο, νιώθω όλο μου το κορμί: σκύβω και το μαζεύω....προσπαθώ να το συναρμολογίσω…διαλύομαι…Όχι! Όχι!

Πρέπει να κρατήσω, ν’ αντισταθώ....δεν θα καταφέρετε να με τρελλάνετε... Πρέπει να σκεφτώ' Να σκεφτώ.! Να λοιπόν σκέφτομαι...   

Σκέφτομαι εσάς, εσάς πού με κρατάτε σ’ αυτόν τον εφιάλτη: σας βλέπω κιόλας, κρεμασμένους με τη μύτη κομμένη απ’ το κρύσταλλο του ενυ­δρείου που με βάλατε, και με κυττάζετε με τόσο ενδιαφέρον.

Σας εκστασιάζει το θέαμα     

Τρέμετε μήπως και μπορέσω ν’ αντισταθώ…τρέμετε στη σκέψη ότι άλλοι όπως εγώ, όλοι οι σύντροφοί μου, έρθουν και σας καταστρέψουν τον ωραίο αυτό κόσμο πού επινοήσατε! Τι γελοίο στ’ αλήθεια, να έχετε στερήσει από μένα τα χρώματα και έξω να έχετε ξαναβάψει, τον μουχλιασμένο και γκρίζο κόσμο σας, με τα ζωηρότερα χρώματα για να μην καταλαβαίνεις τη σαπίλα πού κρύβει μέσα του. Για να υποχρεώνετε τον κόσμο να καταναλώνει τα πάντα σε χρώμα: χρωματίσατε με ζωηρό κόκκινο τα σιρόπια από βατόμουρο, και τι πειράζει μ’ αυτά θεραπεύετε τον καρκίνο, με γυαλιστερό πορτοκαλλί τα απεριτίφ. Κάνατε τα παιδιά να καταβροχθίζουν με βουλημία το σμαραγδένιο πράσινο και το αστραφτερό κίτρινο ξεχειλήσατε με χρωματιστά δηλητήρια το βούτυρο και τη μαρμελάδα.

Σαν ηλίθιους παλιάτσους βάψατε ακόμα τις γυναίκες σας: εγγυημένο κόκκινο για τα μάγουλα, ανοιχτό γαλάζιο και βιολέ για τις βλεφαρίδες, κόκκινο κινναβάρι για τα χείλη και για τα νύχια όλα τα χρώματα που μπορεί να φανταστεί κανείς σ’ ένα καρναβάλι: από χρυσαφί και ασημί, μέχρι πράσινο και πορτοκαλί και ακόμα ακόμα και κείνο το βαθύ μπλε της θάλασσας χρησιμοποιήσατε. Και τιμωρήσατε εμένα με τη σκληράδα του ανέκφραστου λευκού, γιατί το μυαλό μου δεν έχει ανάγκη απ’ το χαρτοπόλεμο που σκορπίζετε παντού, για να δουλέψει, γιατί τα δικά του χρώματα ξεγυμνώνουν όλη σας την αθλιότητα. Ναι, δείχνετε μεγάλη σιγουριά, μα είναι η αδυναμία και ο φόβος πού σας κάνει τόσο απάνθρωπους όσο και τρελλούς. Γι’ αυτό έχετε τόση ανάγκη απ’ όλο αυτό το τσίρκο, όλο αυτό το πανηγύρι με τα φώτα από ΝΕΟΝ, τις φανταχτερές βιτρίνες, τους ήχους και σαματά, το ραδιόφωνο και το κασσετόφωνο, ανοιγμένα πάντα στο "διαπασόν", που τα κουβαλάτε μαζί σας παντού και πάντα, στα μαγαζιά, στα σπίτια, στο αυτοκίνητο, στο μπαρ ακόμα και στα κρεββάτια σας για να "διεγείρετε" τις χαυνωμένες σας αισθήσεις την ώρα πού κάνετε έρωτα.

Είναι ο φόβος της σιωπής που καταδικάσατε εμένα...γιατί αυτή ακριβώς είναι η χειρότερη τιμωρία για σας. Τρομοκρατείστε με την ιδέα και μόνο να μείνετε μόνοι. Μόνοι, εσείς με το μυαλό σας...γιατί σας προκαλεί φρίκη και μόνο η σκέψη ότι το δικό σας το μυαλό είναι αμφίβολης ποιότητας. Ότι δεν είναι ότι καλύτερο, μα ότι χειρότερο υπάρχει: Ένα μυαλό μελαγχολικό!

Και με κρατάτε φυλακισμένη σ’ αυτό εδώ το ενυδρείο μόνο και μόνο επειδή…    

Έ, λοιπόν όχι. Δεν συμφωνώ με τον τρόπο της ζωής σας. Και ούτε θα ήθελα να είμαι μια από τις γυναίκες "σας" – θλιβερή αποκριάτικη φιγούρα.

Όχι, δεν θάθελα να’μαι η τρυφερή ύπαρξη με τα τρελλούτσικα καμώματα και τα ηλίθια γελάκια πού θα στόλιζε το τραπέζι σας του Σαββατόβραδου σε κάποιο κομψό ρεστωράν, απαραίτητο πλήρωμα της ραφινάτης όσο και θλιβερής ατμόσφαιρας, του εξωτικού μενού και της τόσο ηλίθιας όσο και "απαραίτητης" διακριτικής μουσικής.

Όχι, δεν θάθελα να υποχρεώνομαι να γίνω όσο "πρέπει" ελκυστική και θλιμμένη και συγχρόνως τρελλούτσικη και γεμάτη εκπλήξεις και μετά χαζούλα και παιδιάστικη και ύστερα μητέρα  και πουτάνα ενώ την ίδια στιγμή να είμαι συνεσταλμένη και να βγάζω λεπτές φωνούλες θαυμασμού και ντροπής στην πρώτη χυδαιότητα που θα ξεστομίσετε.

Α, να λοιπόν ένας ελαφρός θόρυβος: ανοίγει η πόρτα, εμφανίζεται η δεσμοφύλακας, με κοιτάζει σαν να μην υπάρχω, σαν να είμαι διάφανη. Δίχως να πει λέξη ακουμπάει στο τραπέζι πιάτο με το' φαγητό και βγαίνει. Ξανακλείνει. Ξανά σιωπή.

Τι μου φέρανε να φάω! Σάντουιτς. Ένα ποτήρι χυμό. Χόρτα βραστά. Ένα μήλο.

Παίρνουν βέβαια τα μέτρα τους μήπως και μου’ρθει στο μυαλό να αυτοκτονήσω. Πραγματικά, το πιάτο είναι χάρτινο, και το ποτήρι το ίδιο . Δεν υπάρχει ούτε μαχαίρι ούτε πηρούνι, μονάχα ένα κουτάλι από ελαστικό πλαστικό, πού μοιάζει με καουτσούκ.

Όχι, όχι, δεν θέλουν ν’ αποφασίσω μόνη μου για τη ζωή μου. Είναι εκείνοι πού πρέπει να σκεφτούν για μένα. Μόνο πού περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να μου δώσουν το παράγγελμα. Και επειδή δεν υπάρχουν κάγκελλα στο παράθυρο για να δέσω το σεντόνι και να κρεμασ­τώ μόνη μου, θα μου δώσουν αυτοί "μιά χείρα βοηθείας"…ακόμα και περισσότερα αν χρειαστεί. Καθαρές δουλιές, Όπως το ίδιο καθαρή υπόθεση είναι κι’ αυτή η σοσιαλδημοκρατία που ετοιμάζεται τώρα να με δολοφονήσει μόλις το κρίνει σκόπιμο.

Κανένας δεν πρόκειται ν’ ακούσει κάποια κραυ­γή μου, ούτε καν ένα μου παράπονο...όλα θα γίνουν σιωπηλά, διακριτικά, για να μην ταραχτεί ο γαλήνιος ύπνος των ευτυχισμένων κατοί­κων αυτού του τόσο τέλεια οργανωμένου κράτους.

Κοιμήσου, κοιμήσου ήσυχα καλοθρεμμένε και αποχαυνωμένε κόσμε της μεγάλης Γερμανίας και εσείς οι άλλοι της υπόλοιπης Ευρώπης, όλοι οι "καλώς σκεπτόμενοι", κοιμηθείτε γαλήνιοι όπως οι πεθαμένοι! Η κραυγή μου δεν μπορεί να σας ξυπνήσει…     

Δεν ξυπνάνε ποτέ οι κάτοικοι ενός νεκροταφείου.

Οι μόνοι πού θα αγανακτήσουν και θα εξεγερθούν, το ξέρω καλά, θα είναι εκείνοι που χύνουν τον ιδρώτα τους ολημερίς , εκείνοι που τους εξουθενώνετε το σώμα για να τους "σκοτώσετε" το μυαλό, όλοι εκείνοι οι μετανάστες τούρκοι σπανιόλοι, έλληνες, άραβες και όλοι οι άλλοι, οι καταπιεσμένοι και οι προδομένοι όλης της Ευρώπης και μαζί μ’ αυτούς οι γυναίκες, όλες οι γυναίκες που ένιωσαν την καταπίεσή τους ταπεινωμένες και εκμεταλλευμένες, όλες μαζί αυτές θα καταλάβουν πολύ καλά γιατί με κρατάτε κλεισμένη εδώ μέσα και ακόμα καλύτερα γιατί το Κράτος αποφάσισε να με δολοφονήσει, σαν μάγισσα του Μεσαίωνα.

Και θα σας πείσουν βέβαια, είμαι κιόλας σίγουρη, ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν πάντα "μάγισσες" για την εξουσία.

Και οι μάγισσες πρέπει να στέκονται πάντα μπροστά στους αργαλειούς, στις μηχανές, στις πρέσσες, στις γραμμές παραγωγής, μέσα στο θόρυβο, στο σαματά, στα ουρλιαχτά…πλάφ...τριτριτρί'... βλαμ... χλατς!

Πρέσσα!  Φλάτς.... Το σφυρί! Μπλάμμ! Τι τρυπά­νι φρουφρουφρου...ο κινητήρας...τα καζάνια...

Τι ωραίος που είναι ο θόρυβος, ο σαματάς, το πανδαιμόνιο!

Α! όλα αυτά τα επινοήσατε μόνοι σας εσείς τα αφεντικά, για δικό σας όφελος....και εγώ, εγώ επωφελούμαι απ’ αυτά. Φτάνει πια με τη σιωπή! Θα φτιάξω πάλι θορύβους: Πρέσσα: Φλάτς…το σφυρί: μπλάμ...μπλάμ...το τρυπάνι: φρουφρου...τα καζάνια: πλος..πλας..πλος...το αέριο! βγαί­νει αέριο! εμετός: αηδία!

Η αλυσίδα παραγωγής συνεχίζει με ρυθμό, δεν υπάρχει πια χρόνος, μονάχα ρυθμός, πλαφ ,πλος', σμπλαμ, μπένγκ, τράμπ, πούνγκ, σνάφ...φρφρ…                      
Φτάνει, φτάνει πια!

Σταματείστε τις μηχανές, σωπάστε…τι υπέροχο πράγμα η σιωπή, σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ δεσμοφύλακες πού μου χαρίσατε αυτή την απίστευτη και τόσο σπάνια ευχαρίστηση της σιωπής…του απόλυτου....ω! πόσο το απολαμβάνω πόσο το ευχαριστιέμαι, με όλες μου τις αισθή­σεις μαζί…ακούστε πόσο γλυκό είναι, λες και βρίσκομαι...στον Παράδεισο...
 
Δεσμοφύλακες, δικαστές, πολιτικάντιδες, σας έ­χω όλους γραμμένους....δεν θα κατορθώσετε ποτέ να με βγάλετε τρελλή από ΄δω μέσα, θα πρέπει να με δολοφονήσετε όσο είμαι απόλυτα υγιής, με πλήρη διαύγεια στο μυαλό μου, στο πνεύ­μα μου και όλοι θα καταλάβουν, θα ξέρουν με σιγουριά ότι εσείς είστε οι δολοφόνοι, μια κυβέρνηση, ένα Κράτος δολοφόνων.
 
Σας βλέπω κιόλας να τρέχετε να κρύψετε το πτώμα μου, να’ εμποδίζετε την είσοδο στους δικη­γόρους μου....Όχι, την Οΰλρίκε Μάϊνχοφ δεν μπορείτε να τη δείτε...Ναι, ναι, κρεμάστηκε Όχι, όχι δεν μπορείτε να παρευρεθείτε στην αυτοψία. Κανένας. Μονάχα οι εμπειρογνώμονες του Κράτους, πού έχουν ήδη βγάλει το  πόρισμα…Η Μάϊνχοφ κρεμάστηκε.
 
Μα, δεν υπάρχουν σημάδια στραγγαλισμού στο λαιμό…ούτε κυανωτικό χρώμα…αντίθετα, υπάρχουν μελανιές από κακώσεις  σ’ ολόκληρο το σώμα. Κάνετε πέρα, προχωρείστε, μην κυττάζετε! Απαγορεύεται να τραβάτε φωτογραφίες, απαγορεύεται η ξεχωριστή ιατροδικαστική έκθεση, απαγορεύεται να εξεταστεί το πτώμα μου!
 
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ! Απαγορεύεται να σκέφτεστε, να φαντάζεστε, να μιλάτε, να γρά­φετε, απαγορεύεται, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ !
 
Ναι, απαγορεύονται τα πάντα!  Αλλά δεν θα μπορέσετε ν’ απαγορεύσετε ποτέ να καγχάσουν μπροστά στα ηλίθια μούτρα σας για την τόσο μεγά­λη σας βλακεία, την κλασσική βλακεία πού έχει ο κάθε δολοφόνος!
 
Βαρύς σαν ένα βουνό είναι ο θάνατος...δε­κάδες εκατομμύρια χέρια γυναικών έχουν ορθώσει αυτό το τεράστιο βουνό και τώρα, τώρα θα το γκρεμίσουν μόνες τους με ένα ανατριχιαστι­κό γέλιο!

Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

(αφιερωμένο σε όλους όσοι πιστεύουν ότι ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει) Λαμόγια στο χακί -Οικονομικά ''θαύματα'' και θύματα της χούντας

Ένας δικτάτορας διαμένει στη βίλα του Ωνάση με την «ευγενική χορηγία» ... της ΔΕΗ. Ένα «ιερό» Ταμείο αφήνει εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμών να «αναληφθούν εις τους ουρανούς», ή μάλλον να παραληφθούν από «εθνοσωτήρες» κολλητούς. Μια αμερικανική εταιρεία καμαρώνει επειδή εισπράττει άφθονα χρήματα του ελληνικού κράτους, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτε. Ελληνικές τράπεζες χρηματοδοτούν την «κατασκευή» τρακτέρ στη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτά εισάγονται από την Αυστρία! Μαύρα κρέατα κατακλύζουν για δυο - και πλέον- χρόνια την αγορά. Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα τετραπλασιάζονται, τα βιομηχανικά κέρδη πολλαπλασιάζονται, η φορολογία των πλοιοκτητών σχεδόν εκμηδενίζεται. Η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», γράφει, όντως, ιστορία... 

Την οικονομική, εισοδηματική και κοινωνική πολιτική της χούντας, από την «επίπλαστη ευημερία» του 1967-71 έως την πλήρη απομυθοποίηση του 1973-74, εξετάζει ο Διονύσης Ελευθεράτος στο νέο του βιβλίο. Σε αυτό «παρελαύνουν», όχι μόνο εύγλωττα στατιστικά στοιχεία, αλλά και σκάνδαλα όλων των ειδών, ιλιγγιώδη «θαλασσοδάνεια», κερδισμένοι και χαμένοι, «τζάκια» και «καμένοι». Συμβάσεις που κάνουν τη λέξη «χαριστική» να ηχεί ανεπαρκέστατη. Nομοθετήματα και εξαγγελίες που θαρρείς πως αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης της εργασιακής «τάξης πραγμάτων» την οποία γνώρισε - δεκαετίες αργότερα- η Ελλάδα των Μνημονίων. 

«Παρελαύνουν», επίσης, λόγια και γραπτά των ίδιων των κορυφαίων στελεχών του καθεστώτος. Βιτριολικές επιστολές προς τον Γ. Παπαδόπουλο, «αλληλομαχαιρώματα» και καταγγελίες, εκθέσεις της ΚΥΠ που «φακέλωνε» τους πρωταγωνιστές του ατελείωτου γλεντιού των «δανεικών κι αγύριστων» - τόσο τους δότες, όσο και τους παραλήπτες. Κι ακόμη, διενέξεις των οικονομικών «εγκεφάλων» της δικτατορίας, για το τι έφταιξε που θρυμματίστηκε το πολυδιαφημισμένο - από τους ίδιους- «θαύμα», προτού καν καταφθάσει στην Ελλάδα το μεγάλο ωστικό κύμα της διεθνούς κρίσης του 1973. 

Μια έρευνα με έντονο άρωμα εποχής και συγκρίσεις των «αμέσως πριν» με τα «αμέσως μετά», μια διεισδυτική ματιά στα οικονομικά της δικτατορίας, με τρόπο που λαμβάνει υπόψη τις «συντεταγμένες» της σύγχρονης εποχής, αλλά και πολλούς από τους «πάγιους» ακροδεξιούς μύθους για την περίοδο εκείνη.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Δείτε το ντοκιμαντέρ "Νυχτοπερπατήματα (1964)" και δείτε πως και που διασκέδαζε ο κόσμος το 1964

Φανταστείτε τον εαυτό σας στην Ελλάδα του 1964. Ανεξαρτήτως των βιωτικών και οικονομικών συνθηκών ας υποθέσουμε ότι θέλετε να βγείτε έξω (μια ζωή την έχουμε) και να διασκεδάσετε μαζί με την παρέα σας. Για πείτε τώρα. Πού πάτε να διασκεδάσετε στην Αθήνα του 1964? ¨Ποιές οι επιλογές? Εκτός από μπουζούκια υπήρχε κάτι άλλο να πάτε?

Ξεναγός μας στην νυχτερινή ζωή της πρωτεύουσας είναι το ντοκιμαντέρ με τίτλο "Νυχτοπερπατήματα" σε σκηνοθεσία του Γιώργου Ζερβουλάκου. Τα νυχτερινά κέντρα, τα μουσικά νούμερα, τα σόου στριπτίζ, αλλά και κάποια δραματοποιημένα νούμερα με γνωστούς ηθοποιούς.Μεταξύ άλλων εμφανίζεται και το πρώτο (κατα πολλούς) ελληνικό pop συκγρότημα οι PlayBoys.


Εμφανίζονται: Βούλα Αβραμίδου, Γιάννα Βαλέντη, Γιάννης Βογιατζής, Κώστας Καρράς, Γιώργος Λουκάκης, Μίμης Φωτόπουλος, Μαριάννα Κουράκου, Μίρκα Καλατζοπούλου, Γιάννης Γκιωνάκης, Γκιζέλα Ντάλι, Γιώργος Κωνσταντίνου, Αλέκα Στρατηγού, Μαρί Πανταζή, Κώστας Κούρτης, Αρτέμης Μάτσας, Χριστόφορος Ζήκας, Χάρρυ Κλυνν, Νότης Πιτσιλός, Χρήστος Κατσιγιάννης, Αλέκα Παραμερίτου, Νάντα Τζάκα, Νίκος Χατζηχρήστος, Μαίρη Αλεξοπούλου, Ανδρέας Νομικός, Αλίκη, Φρόλυ, Βασίλης Τσιτσάνης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Δημήτρης Καψοκέφαλος, Γεράσιμος Μηλιαρέσης, Νίκος Μαστοράκης, Σύλβιος Λαχανάς, Τζένη Στεφανάκου, Νίκος Τσαχιρίδης, Μάξιμος Αποστολόπουλος κ.α

Σκηνοθεσία και σενάριο : ΖΕΡΒΟΥΛΑΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Δ/ντής Φωτογραφίας: ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΤΑΚΗΣ, ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ ΤΑΚΗΣ, ΖΕΡΒΟΥΛΑΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ 
Μοντάζ: ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ 
Ηχολήπτης: ΔΕΣΠΟΤΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ 
Σκηνογράφος: ΚΑΒΕΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ 
Μουσική Επιμέλεια: ΜΟΥΡΑΜΠΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
Συνεργασία στο σενάριο:   Θανάσης Βαλτινός, Νίκος Τσιφόρος
στριπτιζ: Φρόλη, Αλίκη 
κιθάρα: Γεράσιμος Μηλιαρέσης 
τραγούδι: Μάριος (ροκ), Μαίρη Αλεξοπούλου, Μεϊμάρης, Σώνια Ίβρου, Play-boys (με την Κούκα), Ζάχος (δημοτικό τραγούδι)
Παραγωγή: περιοδικό Θεάματα και Couros Films

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

(λογοτεχνικά και άλλα αποσπάσματα) : o Ρόμπερτ Ρος, ο Μπέρναρντ Σω και ο Oscar Wilde

Για να δείξει με μια αντίθεση την αφηγηματική ικανότητα του  Όσκαρ Ουάιλντ ο φίλος του Ρόμπερτ Ρος το παραβάλλει από αυτή την άποψη με τον μεγάλο συμπάτριώτη του Μπέρναρντ Σω.

"Συνάντησα κάποτε, λέει ο Ρός, τον Μπέρναρτν Σω στον Καθεδρικό Ναό της Σάρτρ. Με παρακάλεσε να τον γυρίσω στον Ναό και να του πω όσο ήξερα για τις παραστάσεις που υπήρχαν στα ζωγραφιστά τζάμια. Με τις ακατάπαυστες ερωτήσεις του με έκανε να το πω και την τελευταία λεπτομέρεια που ήξερα, ώσπου μύστερα από μια ώρα είχα ανάγκη από λουτρό και τονωτικά για να συνέλθω. 

Αν τώρα στη θέση του Σω ήταν ο Όσκαρ, θα μούλεγε εκείνος θαυμάσιες ιστόρίες σχετικές με τις παραστάσεις αυτές - ιστορίες βέβαια που θα τις σκάρωνε εκείνη την στιγμή- και ύστερα από μια ώρα θα τον παρακααλούσα να μου πει και άλλες."

(από το εισαγωγικό σημείωμα)
Οσκαρ Ουάιλντ - De Profundis 
Κλασσικά ΠΑΠΥΡΟΥ
Δραχμές: 14


"...Η φράση "De Profundis", δηλαδή "Εκ βαθέων", προέρχεται από τον Ψαλμό 130.1 ("Εκ βαθέων εκέκραξά Σοι, Κύριε"), αλλά χρησιμοποιείται ευρύτατα και στην καθομιλουμένη, για να υποδηλώσει την ειλικρινή, με εξομολογητική διάθεση, έκφραση συναισθημάτων. Ο Όσκαρ Ουάιλντ, βέβαια, δεν έγραψε ποτέ "βιβλίο" με αυτόν τον τίτλο. Το κείμενο που θα γινόταν αργότερα γνωστό ως De Profundis δεν είναι παρά μια μακροσκελής επιστολή προς τον εραστή του, λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας, γραμμένη το 1896-97 στη φυλακή του Ρέντινγκ, όπου εξέτιε τη διετή ποινή του. .."

Τρίτη 12 Απριλίου 2016

(λογοτεχνικά και άλλα αποσπάσματα) - Βίλχελμ Ράιχ : Περί του φασισμού

“Δεν μπορούμε να εξουδετερώσουμε τον αφηνιασμένο φασίστα, αν από πολιτική καιροσκοπία ψάχνουμε να τον βρούμε μέσα στο Γερμανό ή τον Ιταλό μόνο, κι όχι επίσης μέσα στον Αμερικανό και τον Κινέζο,αν δεν τον ανιχνεύσουμε καί μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας, αν δεν γνωρίζουμε τους κοινωνικούς θεσμούς που τον εκκολάπτουν καθημερινά.

Μπορούμε να χτυπήσουμε αποτελεσματικά το φασισμό, μονάχα, όταν τον αντιμετωπίζουμε εμπράγματα και πρακτικά με καλοθεμελιωμένη γνώση της ζωής και της κίνησής της. Κανείς δεν μπορεί να τον φτάσει στην πολιτικολογία, στους διπλωματικούς ελιγμούς και τις παρελάσεις. Όμως για τα πρακτικά προβλήματα της ζωής δεν έχει να δώσει απάντηση καμιά, επειδή τα βλέπει όλα μέσα στον καθρέφτη της ιδεολογίας ή με το σχήμα της κρατικής στολής.

Όταν ακούμε κάποιον φασίστα, οποιασδήποτε απόχρωσης, να βγάζει κήρυγμα για την «τιμή του έθνους» (αντί για την τιμή του ανθρώπου), για τη «σωτηρία της αγίας οικογένειας  και της φυλής» (αντί της κοινωνίας και της εργαζόμενης ανθρωπότητας), όταν φουσκώνει και κορδώνεται κι έχει το ρύγχος του γεμάτο συνθήματα, τότε ας τον ρωτήσουμε δημόσια ήρεμα και απλά:

«Τί κάνεις στην πράξη για να ταϊσεις το έθνος, χωρίς να δολοφονήσεις άλλα έθνη; Τί κάνεις ως γιατρός για να καταπολεμήσεις τις χρόνιες αρρώστειες, τί ως παιδαγωγός για να απεργαστείς την ευτυχία του παιδιού, τί ως οικονομολόγος για να εξουδετερώσεις τη φτώχεια, τί ως κοινωνικός λειτουργός για ν’ αποσοβήσεις τη συντριβή πολύτεκνων μητέρων, τί ως αρχιτέκτονας για να βελτιώσεις την υγιεινή της κατοικίας. Και μή φλυαρείς τώρα, αλλά δώσε μας μια συγκεκριμμένη απάντηση, ειδάλλως κλείσε το στόμα σου!»Συμπέρασμα: ο διεθνικός φασισμός δέ θα ηττηθεί ποτέ με πολιτικούς ελιγμούς. Θα υποκύψει μόνο στην παγκόσμια φυσική οργάνωση της εργασίας, της αγάπης και της γνώσης.”…

Βίλχελμ Ράιχ : Η μαζική ψυχολογία του φασισμού

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Το Σινε Γιουσουρούμ παρουσιάζει: "ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ" από τη σειρά ντοκιμαντέρ "ΜΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ" (2013)


-Κι όπου πηγαίναμε φώναζαν δεν θέλουμε πρόσφυγες πριν κατέβουμε γιατί φτωχιά ήταν κι η Ελλάδα. Μόλις είχε βγει απ’ τον πόλεμο-

Οι πρόσφυγες αφηγούνται ιστορίες, όπως τις θυμούνται χρόνια μετά, να φτάνουν στην Ελλάδα πεινασμένοι και ξυπόλητοι, όπως οι σημερινοί πρόσφυγες παντού στον κόσμο. Τους αποδεκατίζουν το κρύο και οι αρρώστιες. Οι τουρκόφωνοι δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τα κρατικά όργανα από την παλιά Ελλάδα. Στην εβραϊκή αγορά της Θεσσαλονίκης αισθάνονται αμήχανα. Πολλοί φεύγουν στα χωριά χωρίς να έχουν ιδέα από αγροτικές δουλείες. Οι πάλαι ποτέ αστοί που κατάντησαν πρόσφυγες σαστίζουν με τη φτώχεια της “Ψωροκώσταινας”. Όλοι λένε πως οι γονείς τους επιθυμούσαν να γυρίσουν πίσω και πως έφυγαν από τη ζωή με αυτό τον καημό. Ένας σύγχρονος θεατής παρακολουθεί τις αφηγήσεις τους. Προβληματίζεται, αναρωτιέται και μοιράζεται τα πάθη τους ταξιδεύοντας ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν.


Σκηνοθεσία : Κυριακή Μάλαμα
Ερμηνεία: Φάνης Μουρατίδης 
Διεύθυνση παραγωγής: Φανή Τουπαλγίκη, Θεόδωρος Τσέπος 
Διεύθυνση φωτογραφίας- κάμερα: Γιάννης Παρίσης 
Διεύθυνση φωτογραφίας- κάμερα στην πλατεία Συντάγματος: Κώστας Σταματίου 
Μοντάζ: Σόνια Μπρέλου 
Ήχοληψία: Δημήτρης Κούφτας 
Πρωτότυπη μουσική: Πέτρος Μάλαμας 
Τραγούδι: Σωκράτης Μάλαμας 
Ενδυματολόγος – Υπεύθυνη φροντιστηρίου: Ιωάννα Μάμαλη 
Μακιγιάζ: Ειρήνη Μακιού 
Ηλεκτρολόγος: Θεόδωρος Νούλης

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Το Σινε Γιουσουρούμ παρουσιάζει :Melody (1971) το διαμάντι του Gainsbourg

Το διαμάντι του Serge Gainsbourg, το concept album "Histoire De Melody Nelson" κυκλοφόρησε στις 24 Μαρτίου του 1971. Η ιστορία που εξελίσεται μεσα στις βελούδινες αυλακώσεις είναι πάνω κα΄τω γνωστή. Ένας μεσήλικας χτυπάει με το πανάκριβο αυτοκίνητό του (Ρολς Ρόυς) μια όμορφη κοπέλα με το ποδήλατό της και φυσικά την ερωτεύεται. Στην συνέχεια την βάζει σε ένα φορτηγό αεροπλάνο το οποίο όμως συντίβεται. Συνηθισμένη ιστορία με άλλα λόγια!!!!

Το περίπου 28 λεπτών άλμπουμ αποτελείται από 7 τραγούδια που στην ουσία είναι τα κομμάτια του παζλ της ιστορίας του ζευγαριού και εκτός του Gainsbourg συμμετέχει η (ποιά άλλη) Jane Birkin.

Την ίδια χρονιά ο Jean-Christophe Averty σκηνοθετεί την μικρού μήκους (τηλε)ταινία με τίτλο Melody  με την συμμετοχή του Gainsbourg και της Jane Birkin και φυσικά την μουσική και την ιστορία του άλμπουμ. Καλή σας και μας προβολή.
Histoire de Melody Nelson - Serge Gainsbourg from LeGouter on Vimeo.

Δευτέρα 4 Απριλίου 2016

Vinyl is Back στο «Μουσείο Αυτοκινήτου» 8, 9, 10 Απριλίου 2016


α βινύλια παίρνουν θέση δίπλα στα κλασσικά μοντέλα αυτοκινήτου και πατούν γκάζι στις 33 και 45 στροφές!  

Το Vinyl is Back, η κορυφαία εκδήλωση για το βινύλιο, απλώνεται στην πόλη και υπόσχεται πολλές συγκινήσεις και εκπλήξεις στο νέο χώρο διεξαγωγής του, στο «Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου» (Hellenic Motor Museum) το τριήμερο: Παρασκευή 8, Σάββατο 9 και Κυριακή 10 Απριλίου 2016, με θέα την Αθήνα από τον 4ο όροφο!

Η αναγέννηση του βινυλίου είναι πια γεγονός! Οι δίσκοι βινυλίου είναι πάλι της μόδας και οι νέοι μπαίνουν σε λίστα αναμονής για να τους αγοράσουν γιατί έχουν καλύτερο ήχο και αισθητική. Το Vinyl is Back συνέβαλε τα μέγιστα στην επιστροφή αυτή του βινυλίου στην Ελλάδα.

Το Vinyl is Back, από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του, έθεσε ως στόχο να μην παραμείνει απλώς ένα από τα (πολλά) παζάρια δίσκων που διεξάγονται κατά καιρούς, αλλά να εξελιχθεί σε ένα Vinyl Festival, μια πραγματική γιορτή για την μουσική και το βινύλιο.  

Παράλληλα, επέλεξε να αντιμετωπίσει το βινύλιο, όχι ως ένα vintage, «ρετρό» προϊόν για μερικούς παθιασμένους συλλέκτες, αλλά να το συστήσει ως ένα ιδιαίτερο format ακρόασης μουσικής, σε όλες τις ηλικίες- ΚΑΙ στη νέα γενιά. Άλλωστε μόνο έτσι, θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον τίτλο του (Vinyl is Back), συμβάλλοντας στην ολική επαναφορά του βινυλίου.

Σήμερα, μετά από έξι απόλυτα επιτυχημένες διοργανώσεις (5 στην Τεχνόπολη και 1 στο Cine Κεραμεικός), το Vinyl is Back μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένο και περήφανο γιατί – με μια σειρά από στρατηγικές αποφάσεις και επιλογές – έχει ανταποκριθεί στους στόχους του, δημιουργώντας την κορυφαία εκδήλωση για το βινύλιο πανελλαδικά, συγκεντρώνοντας συστηματικά όλους τους λάτρεις του, αλλά και δημιουργώντας νέο κοινό!

Το Vinyl is Back κρατά ζωντανό το βινύλιο και το σερβίρει ζεστό στο πικ-απ μας! Ένα πραγματικό show με μεγάλο πρωταγωνιστή το βινύλιο που αντέχει στο χρόνο, αναπτύσσεται παράλληλα με τη διαχρονικότητα του βινυλίου.

Αφιέρωμα 90ς
Νοσταλγείτε την τελευταία εποχή πριν μπουν τα κινητά και το internet στη ζωή μας, αλλά και τα εφηβικά σας rave πάρτυ; Το Vinyl is Back σας τα θυμίζει καθώς τα θρυλικά πια 90ς θα είναι η κεντρική θεματική ενότητα, διανθισμένη με εικόνα και ήχο στις διάφορες Παράλληλες Εκδηλώσεις και ό,τι προκύψει μέσα από τις πρωτοβουλίες και προτάσεις των ανήσυχων βινυλιομανών!
Αφιέρωμα στον David Bowie
O «Λευκός Δούκας» ζωντανεύει μέσω των ήχων αλλά και της εικόνας σε ένα μοναδικό αφιέρωμα με σπάνιο υλικό που θα παρουσιάσουν οι φανατικοί θαυμαστές του τελευταίου μεγάλου σταρ που άλλαξε τον μουσικό χάρτη με τις επινοήσεις του. 

Info :  
Χώρος : Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου : Γ΄ Σεπτεμβρίου 74-78 & Ιουλιανού 33-35 (4ος όροφος), Πλησίον σταθμού ΗΣΑΠ – Στάση «Βικτώρια» & Μετρό «Ομόνοια»  
Είσοδος : 3 ευρώ (με το εκπτωτικό εισιτήριό σας έχετε δωρεάν πρόσβαση και στο Μουσείο Αυτ/των, 5ος όροφος).  
Διάθεση εισιτηρίων : Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτων (την ίδια μέρα ή από πριν).