Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

ακούστε το νέο άλμπουμ των Electric Litany : “Enduring Days You Will Overcome”

Η Inner Ear με χαρά ανακοινώνει την κυκλοφορία του δεύτερου πολυαναμενόμενου album των Electric Litany, με τίτλο “Enduring Days You Will Overcome”. Τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους “How To Be A Child And Win The War”, οι Electric Litany επιστρέφουν με ένα μοναδικό album που σίγουρα άξιζε την αναμονή.  

Το “Enduring Days You Will Overcome” είναι καρπός μιας δύσκολης και στάσιμης εποχής. Παρόλα αυτά, επιβεβαιώνοντας κάθε λέξη του τίτλου του, είναι η απόδειξη πως η συνειδητή καρτερικότητα της δημιουργίας είναι η λύση για να ξεπεραστούν τα προβλήματα και να προχωρήσουμε παρακάτω. Το album ξεπηδάει από τις στάχτες ενός lo-fi κόσμου και διατηρώντας τον λυρισμό και τη χαρακτηριστική «στοιχειωμένη» ατμόσφαιρα των Electric Litany εκφράζει τον έρωτα, την αφοσίωση και την υπομονή που οδηγούν στην ομορφιά, τη δημιουργία και την απελευθέρωση. Ταυτόχρονα καταγράφει τις πρακτικές δυσκολίες και τα καθημερινά προβλήματα διαβίωσης και επιβίωσης όπως τα έζησε το συγκρότημα τα τελευταία 3,5 χρόνια μέχρι την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων αυτού του album.  

To 2012 το συγκρότημα ήρθε σε επαφή με τον μυθικό παραγωγό Alan Parsons, ο οποίος αφού άκουσε το “How To Be A Child And Win The War” συμφώνησε να συνεργαστεί μαζί τους. Οι ηχογραφήσεις ήταν περιπετειώδεις και «φιλοξενήθηκαν» σε διάφορα studio στο Λονδίνο, σε ένα studio στην ύπαιθρο της Βόρειας Ουαλίας και στο στούντιο των Κόρε.Ύδρο. στην Κέρκυρα. Το mastering για άλλη μια φορά έγινε στα Abbey Road Studios.  

Το “Enduring Days You Will Overcome” κυκλοφορεί σε βινύλιο, cd και digital album από την Inner Ear.

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Κατεβάστε δωρεάν Νο21: Underground ¨Ονειρα 4 by rockap

Όνειρα… όνειρα… όνειρα! 

Με την ίδια ακριβώς λέξη είχα ξεκινήσει να γράφω το συνοδευτικό κείμενο της πρώτης μεγάλης μας συλλογής, η οποία περιείχε 68 ελληνικές μπάντες όλων των μουσικών ειδών και την βαπτίσαμε «Underground Όνειρα». 

Ακολούθησαν τα «Underground Όνειρα 2», αφιερωμένα στις ελληνόφωνες μπάντες μας, και τα «Underground Όνειρα 3» τα οποία αφιερώσαμε στην ελληνική metal σκηνή και περιείχε 36 συμμετοχές. 

Μετά από σχεδόν δυο χρόνια επιστρέφουμε με την συλλογή «Underground Όνειρα 4».

 Η νέα αυτή προσπάθεια περιλαμβάνει 18 ελληνόφωνες συμμετοχές.

 Συγκροτήματα και καλλιτέχνες όπου δισκογράφησαν επίσημα ή ανεπίσημα, αν και αυτή η λέξη δεν υφίσταται πλέον σαν όρος, αφού η δισκογραφία στην χώρα μας, θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. 

Το μεγαλύτερο ποσοστό των τραγουδιών που θα ακούσετε έχουν κυκλοφορήσει το 2013, ένα τραγούδι από το 2012 και δυο συμμετοχές με τραγούδια που δεν έχουν ακόμα κυκλοφορήσει επίσημα για την ώρα από τις μπάντες. 

 Έχουμε κάνει μια πλήρη καταγραφή της νεότερης ελληνικής rock σκηνής. 

Σκεφτείτε πως έχουμε μαζευτεί όλα τα συγκροτήματα και οι μουσικοί σε ένα υπόγειο, όπως αυτό που διακρίνεται στο artwork, καταθέσαμε τα όνειρα και τις απόψεις μας, πήραμε στα χέρια τα μουσικά μας όργανα, ανάψαμε τους ενισχυτές και τραγουδήσαμε για όλα αυτά που μας απασχολούν. Μπήκαμε όλοι μαζί σε αυτόν τον φάκελο που θα κατεβάσετε, με σκοπό να στηρίξουμε την μουσική που αγαπάμε και υπηρετούμε, αλλά και να σας την μοιράσουμε δωρεάν, με σκοπό να ταξιδέψουμε παντού και να φτάσουμε σε πολλά αυτιά, αγγίζοντας ψυχές και φωνάζοντας ότι είμαστε και εμείς εδώ. 

Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω. Απλά κατεβάστε την συλλογή και κοινοποιήστε την σελίδα αυτή ώστε να την δούνε όλοι οι φίλοι σας. Με τον τρόπο αυτό στηρίζετε πρώτα την μουσική και τα συγκροτήματα και μετά το Rockap.gr για την προσπάθεια που κάνει όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς φυσικά κανένα οικονομικό όφελος.

Συμμετέχουν: 

Έρμα, Norma, Manifesto, Παιδικές Ασθένειες, Νεκτάριος Θεοδώρου & Μόνο Γυμνό, Cameres, Ματωμένα Ρόδα, Άγγελος Μουρβάτης & Ψυχή, Ένοχες Σκέψεις, Διόνυσος, Δυτικός Άνεμος, Παύλος Φακατσέλης, Λέξεις Σφαίρες, Γιώργος Γρηγορίου, Band Fatale, Σπύρος Γραμμένος, Χρονίρ, Αντώνης Βάμβουκας.

Καλή σας ακρόαση! 

Νίκος Γραμμάτος 
Rockap.gr

Kατεβάαστε την συλλογή εδώ: http://bit.ly/1eD9aMr

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Stefanos Rokos - a film about Revert to Disarray Exhibition at Neu Gallery, London

Τον Ιούνιο του 2013 ο Στέφανος Ρόκος παρουσίασε το Λονδίνο στην Neu Gallery την τελευταία του δουλειά με τίτλο "Επιστροφή στην Αποδιοργάνωση".

Τόσο στην Neu Gallery όσο και στο South Place Hotel στις τέσσερις εβδομάδες που διήρκησε η έκθεση οργανώθηκαν επτά συναυλίες: Matt Friedberger (The Fiery Furnaces), Stef Kamil Carlens (Zita Swoon Group), Alexander' s Festival Hall and Piney Gir, συν ένα special dj set από τον Jim Sclavunosγια τα εγκάνια της έκθεσης.

Αυτή η ταινία μικρού μήκους του Χάρη Λαγκούση και του Στέφανου Ρόκου αναφέρεται στην έκθεση "Revert to Disarray"και τις ζωντανές εμφανίσεις.

more@ 
http://www.stefanosrokos.gr/
http://popaganda.gr/stefanos-rokos-epistrofi-stin-apodiorganosi/

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Ιστορική επιστολή του Αρη Βελουχιώτη προς τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ (24/3/45 )

Στις 12/02/1945 υπογράφτηκε η Συνθήκη της Βάρκιζας. Σχεδόν εβδομηντα (εξήντα εννιά για την ακρίβεια) χρόνια μετά και ακόμη όλοι οι ιστορικοί της εποχής γράφουν και σβήνουν παραγράφους και σελίδες ολόκληρες στα κιτάπια τους. Στο giusurum σήμερα δημοσιεύουμε μια από τις ιστορικές επιστολές του Άρη προς τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ. Κάποια στιγμή θα δημοσιεύσουμε και την επιστολή του Άρη προς τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ με ημερομηνία 21/09/1943.

-----------------------------------------------------------------------------------------
Προς όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ   

Αγαπητοί σύντροφοι,  

Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.  

1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.

2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.

3. Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει «ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.

4. Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας. Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.

Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης δια του σ. Ζήση (Γιάννης Ιωαννίδης, Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣΔ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.

5. Το ΕΑΜ ως το Λίβανο ακολουθούσε ανιούσα γραμμή ανάπτυξης. Από εκεί κι ύστερα πήρε την κάτω βόλτα. Από τη «μάχη της Αθήνας» κι ύστερα και την ήττα και, πολύ περισσότερο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, χάνει σε επιρροή ραγδαία. Προβλέπω ως το δημοψήφισμα και τις εκλογές και πιθανή διάσπασή του.  

6. Το ΚΚΕ έχασε από την αίγλη του και τη δύναμη συγκέντρωσης και μέσα στο ΕΑΜ και μέσα στο λαό. Ακόμα έχασε σε στενούς οπαδούς του και σε μέλη του. Τις στατιστικές εσείς τις κρατάτε και είμαι βέβαιος πως θα έχετε διαπιστώσει ήδη σημαντικό ποσοστό διαρροής. Προοπτική μου είναι ότι αυτό το ποσοστό θα δυναμώσει πολύ.

7. Η «διαφώτιση» του λαού, των οπαδών του ΕΑΜ και των οπαδών και μελών του ΚΚΕ επί της «αναγκαιότητας» της πολιτικής της Βάρκιζας είναι αστεία κυριολεκτικά και κανένα μέλος του ΚΚΕ δεν την πιστεύει. Μα και τι διαφώτιση να γίνει; Κατά ποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο θα μπορούσε το άσπρο να γίνει μαύρο; Αφήνω τους οπαδούς του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δεν υπάρχει κανένα μέλος απλό, γραμματέας βάσης, αχτιδικός ή περιφερειακός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στους τελευταίους αυτούς, που η δύναμη της συνήθειας και η ρουτίνα δεν τους αφήνει να δούνε, που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα: Γιατί το κάνατε αυτό; Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί; Τί θα κάνουμε τώρα; Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση; Γιατί και πάλι θα μας χαρακτηρίζουν το βιός μας ως λαθραίο και θα ξαναπληρώνουμε 2.000 δραχμές για ένα τσιγάρο χωριάτικο καπνό με εφημερίδα; Τί θα κάνουμε με τους εθνοφύλακες – μπουραντάδες που άρχισαν τις έρευνες, του ξυλοδαρμούς, τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ; Τί θα κάνουμε με την αντίδραση των χωριών μας που σήκωσε κεφάλι και μας απειλεί ανοιχτά ότι θα μας σφάξουν όλους; Με τι να προστατευθούμε; Με τον «εθνικό στρατό»; Μα πώς θα γίνει τέτοιος αφού εμάς δεν μας δέχονται χαρακτηρίζοντάς μας ανίκανους οι επιτροπές με χίλιες ψεύτικες δικαιολογίες; Δεν το βλέπετε πως στην περιοχή Καρδίτσας από την κλάση του 1939 δεν πήραν ούτε 20% από τους αμαρκάριστους ως δικούς των; Όλα αυτά θα ήταν ένας σίφουνας ενάντιά σας, αν εγώ για να αποφύγω διασπάσεις κλπ δεν έκανα την πρόταση να πάω έξω και να θέσω τις απόψεις μου, μη τυχόν και λυθεί κομματικά το ζήτημα, κι έβγαζα από τα χωριά τους τους 200 και πλέον αντάρτες που είχα καταγράψει στο βουνό και άρχιζα τον πόλεμο.

8. Παντού οι οργανώσεις είχαν μουδιάσει. Η αντίδραση είχε σηκώσει κεφάλι. Το πέρασμά μας δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού και οι γυναίκες ακόμα βγαίνουν και μας καλωσορίζουν, μας εύχονται «καλή επιτυχία και καλή λευτεριά από το νέο κατακτητή». Η αντίδραση κρύβεται. Πολλοί φεύγουν για τις πόλεις. Το ξεκαθάρισμα ΕΔΕΣιτών στην Ευρυτανία, που είχαν έλθει με ρητή εντολή να οργανώσουν εκεί ένοπλες ομάδες αντίδρασης, επικροτήθηκε από όλους. Θα ξεκαθάριζα και την ομάδα του Π. Μελιά (Ευρυτανία – Λεπιανά) και την ομάδα Σούρλα σε μια εβδομάδα, αν δεν ερχόταν ο αντιπρόσωπός σας. Στους κομματικούς των χωριών λέμε ότι για ειδικούς λόγους δεν πρέπει να εμφανιστούμε. Περπατάμε όλη νύχτα και κρυβόμαστε την ημέρα για να φανούμε συνεπείς σ’ ό,τι συμφωνήσαμε με σας. Μα οι κομματικοί επιμένουν και με τρόπο το διαλαλούν οι ίδιοι στους χωριανούς τους: «ξαναβγήκαν αντάρτες μας. Σε λίγο θα βγούμε και πάλι όλοι, ο Άρης μας είναι εδώ μη φοβάστε. Ξέρει αυτός και θα νικήσουμε και πάλι Έλληνες αντιδραστικούς και Άγγλους κατακτητές».  

9. Εσείς δεν τα βλέπετε όλα αυτά. Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνεται να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά. Μην πιστεύεται ότι η «εθνοφυλακή» είναι πραγματικά εθνικός στρατός και μην βάζετε τον κόσμο να τους δέχεται τους Μπουραντάδες ως «παιδιά του λαού», ενώ αυτοί τους δέρνουν. Μην κάνετε το έγκλημα να επιτρέψετε στην εθνοφυλακή να εγκατασταθεί παντού και να παίξει το ρόλο της παλιάς χωροφυλακής.

10. Μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Όχι! Θα τα βρουν σε λίγο οι εθνοφύλακες, χρησιμοποιήστε τα –έστω και μέρος τους- από τώρα. Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον. Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε. Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.  

11. Εγώ συνεχίζω το ταξίδι για το Ηπειρωτικό γραφείο και από εκεί για έξω. Όμως με κάποια επιβράδυνση γιατί κινούμαστε όπως ξέρετε και λέων και πιο πάνω.

Επί όλων των ανωτέρω ελπίζω να έχω γραπτή απάντησή σας με έκτακτο σύνδεσμο ώσπου να φτάσω στο Ηπειρωτικό γραφείο. 

Εύχομαι να σκεφτείτε ώριμα έστω και την τελευταία στιγμή.  

Εν πορεία 24/3/45  

Συντροφικά Άρης Βελουχιώτης

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Aκούστε τρεις σπάνιες demo ηχογραφήσεις από το άλμουμ Animals των Pink Floyd

Πριν από λίγες ημέρες ήρθαν στο φως τρείς δοκιμαστικές ηχογραφήσεις (demo) ποιότητας στούντιο από το άλμπουμ Animals των Pink Floyd.

Μπορείτε ακούσετε τo Sheep, το Dogs και το Pigs με διαφορετικούς στοίχους αλλά και εντελώς διαφορετική παραγωγή. Το Sheeps για παράδειγμα, είναι παρόμοιo με το "Raving και Drooling" όπως συνήθιζαν να το αποκαλούν όταν ξεκίνησαν να το παίζουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις.

 
'Sheep' Pink Floyd Demo's 1976 Alternative version Rare
'Dogs' Pink Floyd Demo's 1976 Alternative version rare
'Pigs' Pink Floyd Demo's 1976 Alternative version Rare

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Νίκος Καζαντζάκης - Μια κραυγή για την Ρόζα Λούξεμπουργκ

«Κίνησα το πρωί για τον Διόνυσο, στην Πεντέλη. Κρατούσα τα «Γράμματα» της Ρόζας Λούξεμπουργκ κι ήθελα να τα διαβάσω ψηλά στη μοναξιά, κάτω από τα πεύκα.

Γυάλιζε ο αέρα ακίνητος κι άστραφτε σαν ατσάλι• απάνω του, σαν ξόμπλια σμαλτωμένα, τα δέντρα, οι πεταλούδες, τα σπίτια των ανθρώπων. Η Πεντέλη μπροστά μου, η μάνα, με τον ανοιχτό πληγωμένον κόρφο, που είχε γεννήσει τους Θεούς• ζερβά μου ο Πάρνης γαλάζιος και τραχύς. Μύριζε το θυμάρι, η αφάνα• οι βελόνες των πεύκων, διχαλωτές, έσταζαν τον ήλιο.

Στο Διόνυσο, βρήκα ένα παλιό μου φίλο. Είχα χρόνια να τον δω. Α! τους ηρωικούς αγώνες μας για τη δημοτική γλώσσα, τα μανιφέστα που ξαπολούσαμε, τις κρυφές μας συνεδρίες στα υπόγεια ενός μεγάλου σπιτιού, τους νέους που φέρναμε στα κατηχούμενα τούτα να τους φωτίσουμε, να πληθύνουμε, ν' ανεβούμε από τα υπόγεια, να φωτίσουμε την Ελλάδα.

Έπειτα σκορπίσαμε. Άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι βαρέθηκαν, άλλοι διορίστηκαν κι ησύχασαν. Όταν τους συναντώ στο δρόμο, κάνω πως δεν τους βλέπω από ευγένεια – φοβούμαι μήπως θυμηθούν και κοκκινίσουν. Μα σήμερα δεν μπόρεσα να ξεφύγω. Μόλις πρόβαλα στο μικρό ξενοδοχείο του Διονύσου, να ο φίλος μου με το μπαστούνι του, με το καπέλο γυριστό, να μην τον κάψει ο ήλιος γλυκοκουβέντιαζε με πέντ' έξι κοπέλες. Πώς πάχυνε! Τα μάτια του ήταν πρησμένα, τα μάγουλά του κρέμουνταν, το πηγούνι του αναπαύονταν απάνου στο διπλό προγούλι.

-Πώς πάχυνες! του είπα  
- Ναι, πήρα τον κατήφορο. Στρώνω τραπέζι για τα σκουλήκια. Γεροντόπαχο. Δε σκοτίζομαι πια για τίποτα, δεν μπορώ να αφομοιώσω καμιά καινούρια ιδέα. Είμαι ήσυχος.  

Και σε λίγο πρόσθεσε:  
-Άλλαξαν οι συνήθειές μου. Παντρεύτηκα βλέπεις. Δεν περπατώ πια, βαριέμαι. Αγαπώ τις απλές κουβέντες, τη μαστίχα και τα παιδιά μου.  

Θέλησα να του θυμίσω τους αγώνες μας. Όλα τα θυμόταν ήσυχα, χωρίς θλίψη, χωρίς ντροπή.  

-Κάναμε ό, τι μπορούσαμε. Σήμερα οι νέοι άλλαξαν. Γίνηκαν επαναστάτες, δε σέβουνται.

Μα καθόλου δε θεράπευε πια την καρδιά μου όλη τούτη η ωραιότητα. Σαν παμπάλαιη μου φάνηκε Σειρήνα, που μάταια μάχουνταν να μας γοητέψει και να ξεχάσουμε το τραχύ, χωρίς γλύκα κι ωραιότητα σύγχρονο χρέος.  

Ανέβαινα βιαστικός, κλεισμένος μέσα στην αγωνία μου. Σήμερα μια γυναίκα άσκημη, χλωμή, απελπισμένη, ανένδοτη, ήταν μαζί μου• ως άγγιζες το χέρι μου το μικρό βιβλιαράκι της Ρόζας Λούξεμπουργκ, έφρισσα, σα να με άγγιζε το νευρικό, νεκρό της χέρι και με οδήγαε.  Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. 

Μα πότε δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: «Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!».

Πολλοί κλαίγαν, άλλοι βλαστημούσαν και φοβέριζαν. Οι καλοθρεμμένοι αστοί περνούσαν και σφύριζαν. Ήρθαν οι αστυφύλακες και την κατέβασαν από το τραπέζι και την πήραν στη φυλακή. Ποτέ δε θα ξεχάσω τη ματιά της προς τους αψηλούς, βάρβαρους στρατιώτες. Έλεος, αγανάχτηση και θλίψη. Σα να μετρούσε πόσο σκοτάδι υπάρχει ακόμα, πόση σκλαβιά και τι αγώνας χρειάζεται!  

Μιαν άλλη μέρα: Είχε κηρυχτεί ο παγκόσμιος πόλεμος, τα γερμανικά σιδερόφραχτα στρατεύματα κίνησαν να δρασκελίσουν τα σύνορα και να μπουν στη Ρωσία.  

Άξαφνα, μια χλωμή γυναίκα όρμησε, στάθηκε απάνου στα σύνορα κι άνοιξε τα δυο μικρά της αδύναμα χέρια να σταματήσει τους στρατούς που προχωρούσαν. Ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ.  

Τη φυλακίζουν. Από τη φυλακή της κοιτάζει τον ήλιο, τα πουλιά, τα σύννεφα, ακουμπισμένη στα κάγκελα.  

Ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού διαβάζω τα γράμματα της στην αγαπημένη της φιλενάδα, τη Σόνια:

«Κάποτε μου φαίνεται πως δεν είμαι ανθρώπινο πλάσμα, μα ένα πουλί ή ένα οποιοδήποτε ζώο, που πήρε ανθρώπινη μορφή. Περσότερο ταιριάζει στην ψυχή μου μια γωνίτσα περβόλι, ένα χωράφι και να ΄μαι ξαπλωμένη στο χορτάρι, ανάμεσα στα έντομα, παρά να βρίσκουμαι σ' ένα συνέδριο σοσιαλιστικό. Σε σένα μπορώ να κάμω μια τέτοια εξομολόγηση, γιατί βέβαια δε θα με φανταστείς εσύ πως προδίνω την ιδέα. Το ξέρεις, πως με όλα αυτά, ελπίζω να πεθάνω στο μετερίζι μου: σε μια μάχη στα οδοφράγματα ή μέσα στη φυλακή...».

Γιομάτη επικίντυνα πλούτη κι αντινομίες ήταν η ψυχή της, όπως κάθε μεγάλη ψυχή.  

Και παρακάτω γράφει:  «Τη στιγμή που σου γράφω ένας μεγάλος βάβουλος μπήκε στο κελί της φυλακής μου• το γιομώνει με τη βαριά, σα βαρύτονου, φωνή του. Τί ωραίος που είναι, τί βαθύτατη χαρά ζωής αναπηδάει μέσα από το βούισμά του, το γιομάτο δύναμη, ζέστα καλοκαιριάτικη και μυρωδιές από τα λουλούδια!»

«Σονίτσα» γράφει μιαν άλλη μέρα, «παραπονιέσαι με λόγια πικρά γιατί με κρατούν τόσον καιρό φυλακή και φωνάζεις: «Πώς είναι δυνατόν οι ανθρώποι να ορίζουν την τύχη άλλων ανθρώπων;» Αγαπητό μικρό μου πουλί, σε όλη την ιστορία ανθρώποι ορίζουν την τύχη άλλων ανθρώπων, κι η αδικία τούτη, έχει βαθύτατα τις ρίζες της στις υλικές συνθήκες της ζωής.  

Μονάχα η εξέλιξη, μέσα από αναρίθμητες σπασμωδικές κρίσεις, μπορεί να φέρει τη λύτρωση. Σήμερα ζούμε ένα από τα πιο τρικυμισμένα κεφάλαια της εξέλιξης αυτής και ρωτάς: Προς τί όλα τούτα; Το ερώτημα τούτο δεν έχει νόημα όταν αγκαλιάσεις ολάκερο τον κύκλο της ζωής. Προς τί να υπάρχουν πουλιά στον κόσμο; Δεν ξέρω. Μα χαίρουμαι που υπάρχουν και γλυκύτατα παρηγοριέμαι, γρικώντας ξαφνικά ένα βιαστικό τσι-τσι-μπε να μου έρχεται μακριάθε, απάνου από τον τοίχο. »

Άλλωστε υπερτιμάς τη γαλήνη μου. Δυστυχώς η εσωτερική μου ισορροπία και μακαριότητα ταράζεται κι από τον πιο ανάλαφρο ίσκιο που περνάει ποπάνω μου κι υποφέρω τότε αδήγητο μαρτύριο. Μα τις στιγμές αυτές μου είναι αδύνατο να προφέρω λέξη.».

Σε ένα άλλο γράμμα της περιγράφει με πόνο τα βουβάλια που σέρνουν μεγάλα κάρα και κουβαλούν στις φυλακές τα αιματωμένα ρούχα από τον πόλεμο. Ένας στρατιώτης τα χτυπούσε και χάραζε, έως το αίμα, τη ράχη τους:  

«Την ώρα που ξεφόρτωναν τα κάρα, τα βουβάλια έμεναν ακίνητα εξαντλημένα και το ένα, εκείνο που έτρεχε αίμα, κοίταζε θλιμμένο, ίσα, μπροστά του. Όλη του η μορφή και τα μεγάλα του μαύρα μάτια, τα τόσο γλυκά, είχαν την έκφραση του παιδιού που τιμωρήθηκε σκληρά χωρίς να ξέρει την αιτία• έκλαψε πολύ και δεν ξέρει πια πώς να γλυτώσει από το μαρτύριο κι από την κτηνώδη βία.»

Στεκόμουνα μπροστά στο κάρο και το πληγωμένο ζώο με κοίταζε. Τα δάκρυα τινάχτηκαν από τα μάτια μου• ήσαν τα δάκρυά του. Ω δύστυχο βουβάλι μου, αγαπημένε φτωχέ αδερφέ μου, είμαστε κι οι δυο ανυπεράσπιστοι και βουβοί, ενωμένοι κι οι δυο στο πόνο, στην ανημποριά και στη λαχτάρα!»  

Θάμα είναι η ευαισθησία τούτη της καρδιάς σε μια γυναίκα με τόση οξύτατη λογική και διαλεκτική δεινότητα και σοφία.

Κι ακόμα περισσότερο η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε και την Τρίτη ανώτατη αρετή: Δεν ήταν μονάχα λεπτότατα παθαινόμενη καρδιά, δεν ήταν μονάχα ανυπέρβλητα λαγαρός θεωρητικός νους – μα ήταν και μια ζωή γιομάτη Πράξη: αμείλιχτος πολεμιστής, έτρεχε από πόλη σε πόλη, μιλούσε στις πλατείες, στα καφενεία, στα εργοστάσια, πήγαινε μπροστά από τους εργάτες σε συλλαλητήρια κι απεργίες.  

«Σονίτσαα, Σονίτσα, κράτα ό, τι κι αν γίνει, τη γαλήνη σου και την ηρεμία. Τέτοια είναι η ζωή και πρέπει να την παίρνεις όπως είναι, με γενναιότητα, με όρθιο το κεφάλι και με χαμόγελο στα χείλη, μπροστά και ενάντια στα πάντα!»  

Και το τελευταίο της γράμμα, λίγο πριν την σκοτώσουν:  

«Η ψυχή μου βρίσκεται σε τέτοιο πυρετό, που είναι αδύνατο να δέχουμαι πια τους φίλους μου και να νιώθω πως μας επιβλέπουν οι φύλακες. Το βάσταξα με υπομονή όλα τούτα τα χρόνια κι αν ήταν άλλοι καιροί, θα 'κανα υπομονή. Μα τώρα που όλα συθέμελα άλλαξαν, δεν το ανέχομαι πια. Να μ' επιβλέπουν την 'ωρα που μιλώ και να μη με αφήνουν να προφέρω λέξη για ότι βαθύτατα μ' ενδιαφέρει, μου κατήντησε τόσο μαρτύριο, που προτιμώ να στερηθώ κάθε επίσκεψη, ωσότου να μπορέσουμε να ιδωθούμε σαν ελεύτεροι άνθρωποι».  

Σε λίγο καιρό, τον Γενάρη του 1919, τη σκότωσαν!

Αχ! Πως ανέβηκε ξαφνικά, μέσα στην Πεντέλη, η κραυγή:  - Βοήθεια!  

Δεν ήταν μια γυναίκα που φώναζε – ήταν η κραυγή, η σημερινή, ολάκερης της Γης.  Κατέβαινα το βουνό ταραγμένος. Τα δάκρυα είχαν τιναχτεί από τα μάτια μου. Πώς όταν είδα τη γυναίκα τούτη στη μακρινή πολιτεία να φωνάζει, απάνω στο τραπέζι, μικρή, αδύναμη κι άσκημη, πώς να μη χυθώ να σφίξω το χέρι της και να πάω μαζί της! Μα θυμούμαι, πειράχτηκα κι απόστρεψα το πρόσωπό μου. Ένας γιατρός, που ήταν μαζί μου είπε: «Θα είναι υστερική• θα την πάντρευα να ησυχάσει». Κι εγώ γέλασα, θυμούμαι.  

Φρίσσω λογιάζοντας πόσο κτήνος μπορεί να 'ναι ο άνθρωπος, χωρίς να το νιώθει. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξεπέσει τόσο, μεγαλύτερη αμαρτία δεν έκαμα.  

Και τώρα τα δάκρυα ανεβαίνουν, μια καρδιά χτυπάει και γιομίζει με αντίλαλο την ερημιά, η ζωή ανασηκώνεται όλη απάνου στους αδύναμους, καμπουριασμένους ώμους της χλωμής τούτης μεγαλομάρτυρης αδελφής.  

Έφυγε η κραυγή από το στήθος της, λευτερώθηκε από το εφήμερο κορμί της και δουλεύει, φωνάζοντας πολεμικά, μέσα στα στήθη των ανθρώπων. 

Τέτοια η κραυγή της λευτεριάς. Έκαμε χρόνια να φτάσει και να χτυπήσει την ψυχή μου. Άλλες ψυχές, πιο χαμηλά, πιο πέρα, ακόμα δεν τη γρίκησαν. Βλέπουν μια γυναίκα ν' ανοίγει το στόμα της, να σηκώνει τα χέρια απάνου σ' ένα τραπέζι, μα δεν ακούν τί λέει: ύστερα από πέντε, δέκα χρόνια, θ' ακούσουν• κι η ψυχή τους θα τιναχτεί κραυγάζοντας.

Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ σκίζει τα σωθικά μας:  -Βοήθεια!»  

Ο αέρας άλλαξε, αναπνέει μιαν άνοιξη βαριά, γιομάτη θειάφι.  Ποιος φώναξε; Εμείς φωνάζουμε, οι αδικημένοι άνθρωποι!  Κι ύστερα σιωπή• ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από φόβο. Μα ξάφνου πάλι η κραυγή σκίζει τα σωθικά μας. Γιατί δεν είναι απόξω, δεν είναι μακριά, δεν έρχεται, για να μπορούμε να ξεφύγουμε – μέσα στην καρδιά κάθεται η κραυγή και φωνάζει.  

Ανήλεη, αυστηρή είναι η στιγμή που περνούμε. Δε στρέφουμε πια το πρόσωπό μας στον ουρανό, ζητώντας βοήθεια. Ξέρουμε, ουρανός και γης είναι ένα. Ο νους, ας είναι ο ποιητής ουρανού και γης• αυτός ανέλαβε όλη την ευθύνη του χαμού ή της σωτηρίας.  

Ο νους μας είναι σαν το «Μικρό Σκορπιό» μιας αφρικάνικης παράδοσης, που αν την ήξερε, πολύ θα την αγαπούσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ.  

«Ο μικρός σκορπιός είπε: – Εγώ, ο μικρός σκορπιός ποτέ δε θα επικαλεστώ το όνομα του Θεού. Εγώ, ο μικρός σκορπιός, όταν θέλω να κάμω τίποτα, θα το κάμω με την ουρά μου»!»

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Τα Χρονικά της Ελληνικής Ποπ και Ροκ: Pete and Royce

Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70 είναι μια αρκετά περίεργη περίοδος για την μουσική στην χώρα μας. Μεταπολίτευση και πολιτικό τραγούδι από την μια, εγχώριο και ξενόφερτο ροκ από την άλλη, δημιουργούν ένα σκηνικό πολλών αντιθέσεων αλλά και συγκρούσεων.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον στα τέλη της δεκαετίας (1978) δημιουργούνται στην Αθήνα οι Pete and Royce. Ένα σχήμα που έπαιζε psych/progressive με έντονες επιρροές από Genesis, Pink Floyd αλλά και Cressida. Αναμφισβήτητα η καρδιά των Pete and Royce ήταν ο Παναγιώτης "Pete" Τσίρος (κιθάρα) και ο Βασίλης Γκίνος (πλήκτα). Τα υπόλοιπα μέλη τους ήταν: Φώντας Χατζής (ντραμς), Ηλίας Πορφύρης (μπάσο) και Λαυρέντης Τσινάρογλου (κιθάρα, φωνητικά).

H πρώτη του επίσιμη κυκλοφορία ήταν το άλμπουμ με τίτλο "Suffering Of Tomorrow" που κυκλοφόρησε το 1980 από την Οκτώηχος του Νίκου Γεωργούση (OHS 167) και είναι ένας από τους πρώτους ελληνικούς δίσκους που κυκλοφόρησαν σε ανεξέρτητη παραγωγή (Χρήστος Τσανάκας). Τα έξι από τα επτά κομμάτα του "Suffering Of Tomorrow" είναι δημιουργίες του Τσίρου ενώ το ομώνυμο είναι του Γκίνου.

Το δέυτερο άλμπουμ τους με τίτλο "Days Of Destruction" κυκλοφόρησε το 1981 από την Ocean (OR 1000) και συμμετείχαν εκτός των Pete and Royce τα μέλη των Apacalypsis Β. Δερτιλής και Γιάννης Παλαμίδας, ο Λ. Αχλαδιώτης (ντραμς στο Long Time Agoa) και η Debborah Burdon (backing vocals στο Υου make me feel). Οι ηχογραφησεις των κομματιών έγιναν στο Tiffany's Studio (Ιούλιος -Αύγουστος 1980, Φεβρουάριος-Μάρτιος 1981).

Και τα δυο άλμπουμ έχουν φυσικά τις παιδικές ασθένειες όλων των αντίστοιχων της εποχής (μη κατάλληλη παραγωγή κλπ). Ακούγοντας όμως κανείς τα δυο άλμπουμ των Pete and Royce δεν μπορεί να μην σταθεί σε κομμάτια όπως το Τime, to Flickering Light και το Flowers, το Υears Before αλλά και το Days Of Destruction. 


Hints and Tips
Διαλύθηκαν το 1982  ενώ το 1984 κυκλοφόρησαν ώς Royce το electro/funk Royce από την Metronomos (Metronome ‎– 825246-1).
O Βασίλης Γκίνος έχει περάσει από τις Μουσικές Ταξιαρχίες του Τζίμη Πανούση και τώρα διατηρεί στούντιο ηχογραφήσεων.
Ο Τσίρος μεταξύ των άλλων έχει γράψει και το Heavy Hanos που ακούγεται στον δίσκο του  Γιάννη Γιοκαρίνη ‎Γειάσου Και Σένα ( Lyra ‎– 3482).
Το 2012 επανα-κυκλοφόρησαν και τα  δυο άλμπουμ των Pete and Royce από την Ελβετική Musicbazz.
Το Suffering Of Tomorrow είχε κυκλοφόρήσει σε 500 μόνο κόπιες.




ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΑΝΙΟ FEVER AΠΟ ΤΟ ΆΛΜΠΟΥΜ ΤΟΥ 1984 ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ ΩΣ ROYCE