Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Giusurum Presents: Orila Records

Η αρχή έγινε με την με την κολεκτίβα της Spinalonga Records.Στην συνέχεια ήρθε η b-otherside records, η περίφημη This Happy Feeling και μετά η ειρκτή. Τώρα ήρθε η σειρά της Orila Records την οποία και φιλοξενούμε σήμερα και πάντα μέσα από την ματιά και τα κείμενα των δικών της ανθρώπων. Ο Γιάννης μας παρουσιάζει την οριλά και μας προσκαλεί στον κόσμος της.

--------------------------------------------------------------------
Χρονικά μπορείς να πεις ότι η Οριλα ξεκίνησε το 2008.

Σημαντικό μερίδιο στην κατασκευή αυτής της ομπρέλας κάτω από την οποία στεγάζονται εκδηλώσεις, κυκλοφορίες και παρεμφερή έπαιξε το γεγονός ότι εκείνη την εποχή εργαζόμουν για το Kinky Kong ως υπεύθυνος προγράμματος. Τα πράγματα κύλησαν φυσικά και η πρώτη περίοδος της οριλα ολοκληρώθηκε με το Mai pen rai (orl07) όπου και ένα ηχητικό-ταξιδιώτικο ημερολόγιο στην Ταυλάνδη, Λάος κατέληξε στην μέχρι τότε πιο φιλόδοξη κυκλοφορία. Επίσης, χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής είναι και το ντοκιμαντέρ Βουνοριλά σε σκηνοθεσία-φωτογραφία Χρήστου Μπάρμπα και παραγωγή Timeline, Οrila. 


Αυτή την στιγμή η Οριλα μετράει δεκατέσσερις κυκλοφορίες. Η κάθε μια έχει ξεχωριστή βαρύτητα κυρίως γιατί έχει προέλθει από βιώματα, σχέσεις και γνωριμίες με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αυτό που κάνουν με αγάπη και φαντασία. Εάν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια έως τώρα αυτή θα ήταν το Παιδικό αυτοσχεδιαστικό μουσικό εργαστήρι (orl12), κυρίως για την καταγραφή της εν λόγω απόπειρας. Εκτός από τις επικείμενες κυκλοφορίες, ειδικό ενδιαφέρον έχει και η έκδοση μίνι βιβλίου της γιαγιάς μου, Αλεξάνδρας Αργυροπούλου, στο οποίο περιγράφει (και διαβάζει) το ταξίδι της ως πρόσφυγας από τον Πόντο το 1917, έως και την Θεσσαλονίκη το 1935. (Αυτό το πρότζεκτ θα υλοποιηθεί σε συνεργασία με τον Νικόλα Μαλεβίτση με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί και στο παρελθόν).

Γιάννης Ιασωνίδης

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Σήμερα παρτυ από τις εκδόσεις Χαραμάδα

Λάβαμε το κάτωθι Δελτίο Τύπου από τις εκδόσεις Χαραμάδα.

------------------------------------------------------------------------------------

Απόψε, Πέμπτη 28 Μαρτίου, από τις 9μμ και μετά, θα σας περιμένω στο παρτάκι για την κυκλοφορία του νέου μου βιβλίου "Αδιαφορισμοί" - από τις εκδόσεις Χαραμάδα.

Στο Bar Verve (Σόλωνος 94, Εξάρχεια) με συνοδεία μαύρης, funk & soul μουσικής. Είσοδος ελεύθερη και φίλοι πολλοί. Να είστε εκεί!

το βιβλίο θα πωλείται εκεί 5€ κατ' εξαίρεσιν και θα υπάρχουν και τα λιγοστά αντίτυπα που έχουν μείνει από το "Ωριμότης Μηδέν!" _ Μπορείτε να διαβάσετε κάποια αποσπάσματα από προδημοσιεύσεις εδώ:

Μπορείτε να διαβάσετε κάποια αποσπάσματα από προδημοσιεύσεις εδώ: 

http://bibliotheque.gr/?p=15394

Εδώ το event στο FB για να καλέσετε φίλους που δεν έχουν ενημερωθεί: https://www.facebook.com/events/271570569644677/ 

Στοιχεία έκδοσης: 
"Αδιαφορισμοί" Σελίδες: 64 
Διάσταση: 11,5Χ16,5cm 
ISBN: 978-960-9540-11-7 
Τιμή: 6 ευρώ 

Διαδώστε αλλά κυρίως... ελάτε :-)

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Τα Χρονικά της Ελληνικής Ποπ και Ροκ: Femmes Fatales




Συγκρότημα που δημιουργήθηκε στην Αθήνα και έδρασε από το 1984 έως το 1985. Στα αρχικά τους πλάνα ήταν η κυκλοφορία ενός άλμπουμ από την Creep Records καθώς και η συμμετοχή τους στην συλλογή Outsiders (της DiDi music). Τίποτε από αυτά δεν έγινε και το συγκρότημα αφού ηχογράφησε 2-3 κομμάτια διαλύθηκε.Μέλη τους ήταν:  Alex Moisidis (Drums), Θανάσης Παπαθανασίου (κιθάρα και φωνητικά), Νίκος Λυμπέρης (μπάσο), Στέφανος Λαρεντζάκης (κρουστά, drums). Η μουσική τους περιείχε έντονα την βρετανική επιρροή καθώς κινούταν στο πλαίσια της μετα-πανκ περιόδου.   

Η μοναδική τους επίσημη κυκλοφορία (αν μπορεί να το πει κανείς αυτό) ήταν η συμμετοχή τους στην συλλογή   της Δικαίωμα Διάβασης "Η Ανεξάρτητη Rock Σκηνή Live" του 1985 με τα δύο κομμάτια The Drop Out's Song  και Why David. 

Για πολλά χρόνια αυτά τα δυο κομμάτια ήταν τα μόνα που είχαμε απο τους Femmes Fatale, μέχρι που το 2012 η ειρκτή κυκλοφόρησε σε 400 αριθμημένα αντίτυπα βινυλίου κόκκινου διαφανούς χρώματος το 7'' single των Femmes Fatales με τίτλο " Femmes Fatales ‎– Why David? / Hole Between My Eyes" (eirma 08) "...βασιζόμενα σε ωμή κιθάρα, έντονο μπάσο, δυνατά κρουστά, ντελιριώδη φωνητικά ενώ εξηγούν το γιατί οι Femmes Fatales θεωρούνταν ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα της εποχής..."


Hints and Tips
Ο αστικό μύθος θέλει να υπάρχει 3ωρο και πλεόν ηχογραφημένο υλικό από τις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Ο Στέφανος Λαρεντζάκης έχει περάσει από Κουμπότρυπες Α.Ε., Χωρίς Περιδέραιο, Moist Device, Not 2 Without 3.
Τα κομμάτια του single ηχογραφήθηκαν στις 03/09/1985 στο Mastersound studio στην Αθήνα.


Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

(αναδημοσίευση) Δραματική επιστολή διευθύντριας σχολείου για τον υποσιτισμό των μαθητών


(αναδημοσίευση από topontiki.gr)

Η Αικατερίνη Νικολαΐδου, διευθύντρια του Δ.Σ. Γόμφων Τρικάλων, αναφέρεται σε υποσιτισμένους μαθητές σχολείων της περιοχής και απευθύνει έκκληση για δράση, πριν θρηνήσουμε θύματα από την πείνα!...

Μέσα από μια δραματική επιστολή προς όλους τους συναδέλφους της εκπαιδευτικούς, φέρνοντας συγκεκριμένα παραδείγματα μικρών παιδιών που καταρρέουν μέσα στις σχολικές αίθουσες, η Αικατερίνη Νικολαΐδου προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει την ίδια την κοινωνία. Μιλά για «…τη  θέα  ενός  σκελετωμένου  μικρού  παιδιού, ηλικίας  6  χρόνων, που  μετά  από  απουσία  πολλών  ημερών  εμφανίστηκε  στο  Νηπιαγωγείο  σε  άθλια  κατάσταση. Αδυνατισμένο, καχεκτικό,  με  τρέμουλο  σε  όλο  του  το  σώμα.

Οι  γονείς  αυτού  του  μικρού  παιδιού  είναι  άνεργοι. Ζουν  σε  μια  τρώγλη. Τους  λείπει  ακόμη  και  το  ψωμί. Κυριολεκτικά  πεινούν. Το  διαπίστωσα  και  η  ίδια  μετά  από  επίσκεψη  στο  σπίτι  τους. Όμως  δεν  είναι  μόνο  αυτό  το  παιδί  που  υποσιτίζεται»!... Ζητά άμεσα την παρέμβαση του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών και την ενεργοποίηση όλων των φορέων της περιοχής. Αναλυτικά η επιστολή, την οποία αξίζει να διαβάσει κανείς ολόκληρη:

«Συνάδελφοι – Συναδέλφισσες

Η οικονομική  πτώχευση  και  η κρίση  της  πατρίδας  μας,  έχει  χτυπήσει  εδώ  και  καιρό  τις  πόρτες  όλων  μας  και  έχει  μπει  μέσα  στη  ζωή   μας  άγρια,  αδυσώπητη,  στιβαρή,  απάνθρωπη.

Οι  κυβερνώντες  μας  βλέπουν  ως  αριθμούς. Ως  πηγή  εσόδων μονάχα. Η αξιοπρέπεια , η δικαιοσύνη, η  ισότητα, είναι  ανύπαρκτες  στο  μυαλό  και  στις  πράξεις  τους.

Επενδύουν  μονάχα  εκεί  απ΄ όπου  μπορούν  να  απορροφήσουν  έσοδα  και  κέρδη. Εκεί  όπου  τα  αποτελέσματα  είναι  μετρήσιμα.

Γι΄ αυτούς  λοιπόν,  η  εκπαίδευση  δεν  μετρά. Τα  αποτελέσματά  της  είναι  ποιοτικά. Δεν  είναι  ποσοτικά. Η  εκπαίδευση  δεν  είναι  στους  στόχους  τους. Εδώ  και  χρόνια  οι  μισθοί  μας  μειώνονται  συνεχώς. Είμαστε  η «εύκολη  λεία» του  φοροεισπρακτικού  κράτους  μας. Από  την  άλλη  γίνεται  συστηματική  απαξίωση  του  έργου  μας. Ζητούν  την  αξιολόγησή  μας. Αδιαφορούν  για  τα  σχολεία  που  κρυώνουν. Για  τους  μισθούς  πείνας. Για  τη  συνεχή  επιμόρφωσή  μας. Για  την  ανυπαρξία  ικανού  κοινωνικού  δικτύου  που  θα  βοηθά  στο  δύσκολο  έργο  μας( ψυχολόγους,  κοινωνικούς  λειτουργούς, λογοθεραπευτές  κ.λπ.).

Ναι,  γνωρίζω   πόσο  δύσκολα  τα  βγάζουμε  πέρα  με  τις  οικογενειακές  μας  υποχρεώσεις. Με  την  πληρωμή  των  φόρων.

Εδώ  και  λίγες  μέρες  όμως  ενημερώθηκα  από  φίλη  Νηπιαγωγό  για  το  οικογενειακό  δράμα  που  παίχτηκε  και  παίζεται  στην  τάξη  της,  τη  θέα  ενός  σκελετωμένου  μικρού  παιδιού, ηλικίας  6  χρόνων, που  μετά  από  απουσία  πολλών  ημερών  εμφανίστηκε  στο  Νηπιαγωγείο  σε  άθλια  κατάσταση. Αδυνατισμένο, καχεκτικό,  με  τρέμουλο  σε  όλο  του  το  σώμα.

Οι  γονείς  αυτού  του  μικρού  παιδιού  είναι  άνεργοι. Ζουν  σε  μια  τρώγλη. Τους  λείπει  ακόμη  και  το  ψωμί. Κυριολεκτικά  πεινούν. Το  διαπίστωσα  και  η  ίδια  μετά  από  επίσκεψη  στο  σπίτι  τους. Όμως  δεν  είναι  μόνο  αυτό  το  παιδί  που  υποσιτίζεται. Πολλά  ακόμη  παιδάκια  που  φοιτούν  σε  σχολεία  και  Νηπιαγωγεία,  κυρίως  του  κέντρου  των  Τρικάλων,  ζουν  κάτω  από  δραματικές  συνθήκες.

Φίλοι  μου, ήρθε  νομίζω  η  ώρα  να  αφήσουμε  στην  άκρη  για  λίγο  τα  δικά  μας  προβλήματα  και  να  «δούμε»  πιο  προσεκτικά  αυτές  τις  περιπτώσεις.

Δεν   είμαστε  απλοί  υπάλληλοι  που  κάνουμε  τη  γραφική  δουλειά  μας  και  κάπου  εκεί  τελειώνουμε.

Δεν  μπορούμε  να  αδιαφορήσουμε  άλλο  πια.

Δεν  μπορούμε  να  περιμένουμε  άλλο πια.

Είμαστε  δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί.

ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Θα  επιτρέψουμε  να  καταστραφούν  αυτά  τα  παιδιά; Θα  επιτρέψουμε  να  χαθεί  το  μέλλον   της  πατρίδας  μας; Θα  αδιαφορήσουμε;

Προτείνω  κάποιες  δράσεις  σ΄ αυτό  το  σημείο. Όμως  θεωρώ  ότι  εδώ  καθοριστικό  και  συντονιστικό  ρόλο  μπορεί  και ΠΡΕΠΕΙ  να  παίξει  ο  Σύλλογος  Δασκάλων- Νηπιαγωγών   του νομού  μας.

Έτσι: 1). Να  γίνει  με  απόλυτη  εχεμύθεια και  προσοχή  μια  πρώτη  καταγραφή  και  διασταύρωση πληροφοριών  για  όλα  τα  παιδιά  που  κυριολεκτικά  πεινούν, μετά  από  συνεργασία Διευθυντών – Συλλόγων  Διδασκόντων.

2). Οι  Σύλλογοι  Δασκάλων – Νηπιαγωγών να  συλλέξουν  αυτά  τα  στοιχεία  και  στη  συνέχεια  να  δημιουργηθεί  μια  ομάδα  εκπαιδευτικών, η  οποία  να  μπορεί  να  έρθει  σε  επαφή  με  διάφορους  φορείς  και  οργανισμούς   για  τη  συνεχή  βοήθεια  αυτών  των  παιδιών. Π.χ, μπορούν  να  έρθουν  σε  επαφή  με  τα  μεγάλα  σούπερ  μάρκετ, τους  εμπορικούς  συλλόγους, τον  Φαρμακευτικό Σύλλογο, τον  Ιατρικό  Σύλλογο, την  Εκκλησία, τη  Διεύθυνση  Πρωτοβάθμιας  Εκπαίδευσης, τη Νομαρχία, τους  Δήμους, το  Κέντρο  Κοινωνικής  Παρέμβασης, την Κινητή Μονάδα  Ψυχικής  Υγείας.

Ο  καθένας  μας  μόνος  του  ΔΕΝ  μπορεί  να  σηκώσει  το  βάρος της  βοήθειας  που  χρειάζεται  να  δοθεί  προς  αυτούς  τους  συνανθρώπους  μας.

ΟΛΟΙ  ΜΑΖΙ  όμως, οργανωμένα,  μπορούμε  να  φτιάξουμε  ένα  πετυχημένο  και  αποτελεσματικό δίκτυο  παροχής, φροντίδας  και  συναισθηματικής  στήριξης  αυτών  των  παιδιών.

Αυτές  είναι  οι  δικές  μου  προτάσεις  και  σκέψεις. Περιμένω  όμως  και  τις    δικές  σας.

ΠΟΛΛΑ   ΜΥΑΛΑ  ΠΟΛΛΕΣ  ΙΔΕΕΣ

                                            Με   εκτίμηση

                                    Νικολαΐδου  Αικατερίνη

                              Διευθύντρια  Σχολείου  Γόμφων».

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

(αναδημοσίευση) Από τον πόλεμο στο περιθώριο


(αναδημοσίευση από (http://www.unhcr.gr/)
 
Μέσα από συγκρούσεις και κακουχίες, ταξίδευε για εβδομάδες αναζητώντας ασφάλεια. Φτάνοντας στον προορισμό της, γνώρισε από αδιαφορία μέχρι ρατσισμό. Η ιστορία της συμπυκνώνει το δράμα των Σύρων προσφύγων. Όμως η ίδια δεν το βάζει κάτω. Αγωνίζεται, επιμένει, διεκδικεί ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της, επιβιώνοντας μέρα τη μέρα σε ένα επικίνδυνο παρόν.

«Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια αγγλικών. Όμως εγώ παράτησα το σχολείο μετά το γυμνάσιο για την παντρειά» διηγείται χαμογελαστή η 29χρονη Ζιχάν, χαϊδεύοντας το κεφάλι του μικρότερου από τα έξι παιδιά της – της τετράχρονης Λουλού. «Ο άντρας μου ήταν φωτορεπόρτερ και μέναμε στο Καμισλί, στα βορειοανατολικά σύνορα της Συρίας, με το Ιράκ και την Τουρκία. Είχαμε τρία μαγαζιά, χωράφια… Ζούσαμε καλά» αναπολεί.

«Όλα ξεκίνησαν με τις αντικαθεστωτικές πορείες και σύντομα ακολούθησε η ακρίβεια. Ό,τι έκανε στην αγορά ένα ευρώ, πλέον το έβρισκες με δύο. Σιγά σιγά, άρχισαν οι εκρήξεις, οι βόμβες στα σχολεία κι οι πυροβολισμοί στο πλήθος εν ψυχρώ. Απ’ τη σφαγή σε ένα διπλανό χωριό κανείς δεν ξέρει πόσοι έπεσαν νεκροί. Ο άντρας μου φωτογράφιζε τις πορείες, μέχρι που τον συνέλαβαν και μπήκε φυλακή» διηγείται με σπασμένη φωνή η Ζιχάν. Όταν τα πράγματα χειροτέρεψαν, ήταν ο γαμπρός της εκείνος που τους προέτρεψε να φύγουν παράνομα προς την Τουρκία. Άλλωστε μες στον πόλεμο πώς να βγάλεις διαβατήριο;

«Ήταν Σεπτέμβρης του 2012 και τα σύνορα κοντά στην πόλη μου ήταν κλειστά» συνεχίζει. «Έτσι, έπρεπε να διανύσουμε τα 400 χλμ. μέχρι το Χαλέπι, ώστε να φύγουμε από το πέρασμα Μπαμπ Ελ Χάουα. Για τους επτά μας δεν ζήτησαν πολλά χρήματα – δώσαμε περίπου 600 ευρώ για να διασχίσουμε τα σύνορα. Τα χρήματα όμως που ξοδέψαμε για να πάμε από τη μια πόλη στην άλλη ήταν πολύ περισσότερα. Αποφεύγαμε τον κεντρικό δρόμο και κάναμε τη διαδρομή πρώτα με το αυτοκίνητο, μετά με τα πόδια, μετά πάλι με αυτοκίνητο… Παντού είχε οδοφράγματα και μπλόκα, στα οποία έπρεπε να πληρώσουμε για να μας αφήσουν να φύγουμε. Κάποιες φορές μας πυροβολούσαν. Ήμουν μόνη με τα έξι παιδιά μου».

Το πέρασμα στην Ευρώπη

Από την πόλη Ρεϊχανλί, η οικογένεια βρέθηκε στη Σμύρνη. Στόχος της ήταν να περάσει απέναντι, σε μια άλλη Ελλάδα από εκείνη που γνώρισε τελικά.

«Δεν ξέραμε κανέναν εδώ, όμως οι πληροφορίες που είχαμε ήταν πως η Ελλάδα είναι καλή», εξηγεί η Ζιχάν. «Πως είναι φιλόξενη και οι άνθρωποι θα μας βοηθήσουν να βρούμε σπίτι και σχολείο για τα μικρά. Περίμενα να είναι πολύ όμορφα, πραγματική Ευρώπη. Περίμενα ότι θα λυθεί το πρόβλημα με τα χαρτιά από την πρώτη μέρα κι ότι θα αλλάξει η ζωή μου. Ότι φεύγω απ’ τον πόλεμο και θα πάω στον παράδεισο. Ότι εκεί εκτιμούν τις γυναίκες και τα παιδιά».


Σε συνεννόηση με τους διακινητές, η Ζιχάν περίμενε ένα μήνα μέχρι να φτιάξει ο καιρός και να κάνει το ταξίδι. Στο μεταξύ, έμενε σε ένα δώμα που της είχε βρει κάποιος μακρινός συγγενής σε μια ταράτσα. «Πληρώσαμε 10.000 ευρώ για το ταξίδι. Μας είπαν ότι θα γίνει με ένα μεγάλο καράβι και θα κρατήσει 40 λεπτά. Μια μέρα, μας πήραν με αυτοκίνητα και μας κατέβασαν σε ένα λιμάνι. Όταν είδα το φουσκωτό που μας περίμενε, τρελάθηκα. Τους είπα ότι δεν μπαίνουμε εδώ, γιατί είναι σίγουρο ότι θα πνιγούμε. Μου είπαν ότι, αν δοκιμάσουμε να γυρίσουμε πίσω, θα μας πυροβολήσουν».

Στο φουσκωτό βρίσκονταν 30 άτομα – όλοι Σύροι, άντρες, γυναίκες και παιδιά. «Συνολικά, μείναμε στο νερό για οχτώ ώρες. Η θάλασσα είχε φουσκώσει επικίνδυνα. Όταν όμως μας είδαν οι Έλληνες, μας έκαναν νόημα να γυρίσουμε πίσω. Εμείς μείναμε στο ίδιο σημείο. Άρχισε να έχει πολύ κύμα και με τα δύο μου χέρια σήκωσα το μικρό μου κοριτσάκι στον αέρα. Κάποια στιγμή πήγε να μου γλιστρήσει και να αναποδογυρίσει όλη η βάρκα. Τα κύματα έμπαιναν μέσα της και είχε αρχίσει να βυθίζεται. Τότε, οι Έλληνες μας πήραν. Μαζί μου είχα δύο μικρές βαλίτσες και μία τσάντα ώμου. Στη μια βαλίτσα βρίσκονταν τα τελευταία μου χρήματα – 6.000 ευρώ. Μέσα στην αναταραχή ωστόσο, έχασα ό,τι είχα και δεν είχα».


«Φτάσαμε στο Αγαθονήσι» συνεχίζει η Ζιχάν. «Μείναμε τρεις ημέρες φυλακή, με τα ρούχα μας ακόμα βρεγμένα. Το χαρτί που μας έδωσαν ήταν χαρτί απέλασης. Μας έβαλαν στο πλοίο και μας κατέβασαν στη Σάμο. Κι εκεί ξαναβρεθήκαμε στα κρατητήρια. Αφού μας άφησαν να φύγουμε, κοιμόμασταν στην παραλία για δυο μέρες. Φυσούσε πάρα πολύ κι ήμουν αναγκασμένη να χτυπάω τις πόρτες και να ζητάω φαγητό για τα παιδιά. Η αστυνομία είπε ότι όποιος δεν έχει 35 ευρώ, δεν ανεβαίνει στο καράβι για Πειραιά. Ευτυχώς, μου έδωσαν τα χρήματα οι άλλοι Σύροι που βρίσκονταν μαζί μου».

Μια αθηναϊκή ιστορία

«Στον Πειραιά, τρεις νέοι από τη Συρία με ρώτησαν πού θα πάω. Τους είπα ότι δεν ξέρω κανένα και ότι δεν έχω καθόλου χρήματα. Κι έτσι, με πήραν μαζί τους. Μέναμε σε ένα υπόγειο 20 άτομα, μέχρι να βρούμε κάποιον να μας βοηθήσει. Μια μέρα μας πέταξαν όλους μαζί στο δρόμο, κάτω απ’ τη βροχή. Μέχρι σήμερα, έχουμε αλλάξει πέντε σπίτια. Αυτό που μένω τώρα, το νοικιάζει ένας άλλος Σύριος νεαρός, ο οποίος με είδε με τα παιδιά και μου πρότεινε να με φιλοξενήσει. Από ντροπή και σεβασμό ωστόσο, εκείνος δεν έρχεται καθόλου. Μου μίλησαν και μια άλλη γυναίκα, που μου είπαν ότι βοηθά. Τελικά είναι κι αυτή μια χήρα πρόσφυγας, που της στέλνει λεφτά ο αδελφός της από τη Νορβηγία».


«Για φαγητό, πηγαίνω στις λαϊκές και μαζεύω ό,τι περισσέψει» συνεχίζει η Ζιχάν. «Εγώ, που είχα μια καλή ζωή, πηγαίνω στην εκκλησία και μου δίνουν συσσίτιο! Κάποιοι άλλοι Σύροι μου φέρνουνε κουβέρτες. Εν τω μεταξύ, ο άντρας μου δεν ξέρω που βρίσκεται. Το τηλέφωνο στους συγγενείς μας κοστίζει και δεν υπάρχουν γραμμές…»

«Η κοινωνία μάς φέρεται εχθρικά» προσθέτει με απογοήτευση. «Όταν ακούνε τα παιδιά μου να μιλάνε ξένη γλώσσα, τα διώχνουν για να πάνε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Στη λαϊκή τις προάλλες, μια γυναίκα έπιασε την κόρη μου και άρχισε να την σπρώχνει. Τι διαφορά έχουμε εμείς για να μας αντιμετωπίζουν έτσι; Αυτοί δεν πέρασαν δυσκολίες, δεν πέρασαν πολέμους; Γιατί μας κάνουν αυτά που μας κάνουν; Εχθές είχα φωνάξει δύο νεαρούς απ’ τη Συρία για να φτιάξουν το πλυντήριο του σπιτιού. Τη στιγμή που έμπαιναν στην πολυκατοικία μου, πέρασαν αστυνομικοί και τους συνέλαβαν. Η μεγάλη μου κόρη κατέβηκε να δει τι γίνεται. Παραλίγο να τη συλλάβουν και αυτή. Έκλαιγα όλο το βράδυ. Αν μου πειράξουν τα παιδιά, κι έγκλημα κάνω».

«Έχω σκεφτεί μέχρι και να γυρίσω στον πόλεμο» καταλήγει η Ζιχάν. «Τον προτιμώ απ” την Ελλάδα. Σκέφτομαι να πουλήσω ό,τι έχω και δεν έχω στη Συρία, μόνο και μόνο για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά μου, να σπουδάσουν και να πάρουν καλά πτυχία. Ξεφύγαμε απ” τον πόλεμο και το θάνατο, για να ζήσουμε αυτό;»



Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

in dog we trust: όλος ο κατάλογος της lazy dog στο Bandcamp!!!


Πρίν από λίγο καιρό φίλος του giusurum μας πληροφόρησε ότι πλεόν υπάρχει στο Bandcamp όλος ο κατάλογος της θρυλλικής Lazy Dog records!!! To ίδιο πληροφορηθήκαμε και από φιλικό blog urbanaspirines.blogspot.com.

Με άλλα και απλά λόγια στην σελίδα της lazydog μπορείτε να ακούσετε και να καταβάσετε σε πολύ χαμηλές τιμές (που ξεκινάνε από το 1 €) όλες τις κυκλοφορίες της εταιρείας που άλλαξαν κατά πολύ την ιστορία της ελληνικής ανεξάρτητης μουσικής σκηνής. Μιλάμε για υλικό που προέρχεται ακόμη και από τις μυθικές κασέτες της lazydοg και συγκροτήματα όπως: Raining Pleasure, Ώρα Μηδέν, Γκρόβερ, Γκούλαγκ, Ziggy Was, Εκτός Ελέγχου, Lost Bodies, Μωρά στη Φωτιά,Bokomolech κ.α. Τι καλύτερο από μια επίσκεψη και φυσικά και την απόκτηση σε ψηφιακή μορφή κάποιου/κάποιων από τα άλμπουμ που έγραψαν σελίδες ολόκληρες στην ελληνική ανεξάρτηση (αγγλόφωνη και αλληνόφωνη) μουσική σκηνή. Εμείς απιλέξαμε να ακούσουμε εδώ στο giusurum σήμερα το δυσεύρετο 7'' των Raining Pleasure που είχε κυκλοφορήσει με το Fractal καθώς και το Χero των Bokomolech. Kαλή σας ακρόαση!!!





more@ http://lazydogrecords.bandcamp.com/